به گزارش مشرق، روزه ارزش بالایی نزد ما شیعیان دارد و آن را وسیله‌ای برای تقرب به خداوند متعال می‌دانیم پس بهتر است تا با احکام آن در سفر نیز آشنا شویم تا ندانسته باعث ابطال روزه خود نشویم.

طبق نظر علما بطور کلی مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، اما اگر برای فرار از روزه باشد مکروه است، شخص مسافر بنابه نظر مرجع تقلید خود می‌تواند سفر خود را مدیریت کرده و قضای آن را بعد از برگشت به وطن به جای آورد.

قبل از اینکه به سراغ احکام مسافرت برویم بهتر است ابتدا به این درک برسیم که از نظر شرعی چه کسی مسافر است؟

مسافر کیست؟

اگر سفر شخصی در ماه مبارک از شرایط زیر برخوردار باشد از نظر شرع، آن شخص مسافر بوده و احکام جاری بر اعمال او احکام مسافر است.

1: مجموع مسافت رفت و برگشت نباید کمتر از 8 فرسخ یعنی 43 کیلومتر باشد، به عبارت دیگر فاصله مبدأ و مقصد حداقل باید 21 و نیم کیلومتر باشد.

2: قبل از اینکه سفر شروع شود قصد پیمودن حداقل 8 فرسخ را داشته باشد.

3: قبل از خارج شدن از حد ترخص از تصمیم پیمودن 8 فرسخ پشیمان نشود.

4: سفرش در اثناء پیمودن مسافت شرعی، با رسیدن به وطن یا مکانی که قصد اقامت ده روزه در آنجا دارد قطع نشود.

5: سفر، مشکلات شرعی از جمله قصد برای انجام کار حرام را دارا نباشد.

6: مسافر به صورت کلی در سفر نباشد مثل:عشایر، ..

7: شغل مسافر سفر کردن نباشد مثل: رانندگان بین شهری یا شغل وی در شهر دیگری قرار نداشته باشد.

8: حد ترخص را رد کند یعنی از وطن یا جایی که قصد اقامت ده روز یا بیشتر را دارد به اندازه‌ای دور شود که صدای اذان شهر را نشنود و دیوارهای شهر را نبیند.

در ذیل این گزارش به احکام سفر و روزه مسافر در ماه مبارک رمضان از دیدگاه برخی مراجع عظام تقلید می‌پردازیم:

احکام روزه مسافر از دیدگاه امام خمینی (ره)

مساله 1 ـ مسافری که باید نمازهای چهار رکعتی را در سفر دو رکعت‌‎ ‎‌بخواند نباید روزه بگیرد، و مسافری که نمازش را تمام می‌خواند مثل کسی که‌‎ ‎‌شغلش مسافرت یا سفر او سفر معصیت است، باید در سفر روزه بگیرد.

مساله 2 ـ اگر روزه‌دار بعدازظهر سفر کند باید روزه خود را تمام نماید و‎ ‎‌اگر پیش از ظهر سفر کند وقتی به حد ترخص برسد باید روزه خود را بخورد و‎ ‎‌اگر پیش از آن روزه را باطل کند کفاره بر او واجب است.

مساله 3 ـ اگر مسافر پیش از ظهر به وطنش برسد یا به جایی برسد که‌‎ ‎‌می‌خواهد 10 روز در آنجا بماند، چنانچه کاری که روزه را باطل می‌کند انجام‌‎ ‎‌نداده، باید آن روز را روزه بگیرد و اگر انجام داده، روزه آن روز بر او واجب‌‎ ‎‌نیست.

مساله 4 ـ اگر مسافر بعدازظهر به وطنش برسد یا به جایی برسد که‌‎ ‎‌می‌خواهد 10 روز در آنجا بماند نباید آن روز را روزه بگیرد.

احکام روزه مسافر از دیدگاه مقام معظم رهبری

1714- مسافری که باید نمازهای چهار رکعتی را در سفر دو رکعت بخواند، نباید روزه بگیرد؛ و مسافری که نمازش را تمام می‌خواند، مثل کسی که شغلش مسافرت، یا سفر او سفر معصیت است، باید در سفر روزه بگیرد.

1715- مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، ولی اگر برای فرار از روزه باشد، مکروه است.

1716 -اگر غیر روزه رمضان روزه معین دیگری بر انسان واجب باشد، بنا براحتیاط واجب نباید در آن روز مسافرت کند، و اگر در سفر باشد، باید قصد کند که 10 روز در جایی بماند و آن روز را روزه بگیرد، ولی اگر نذر کرده باشد روز معینی را روزه بگیرد، می‌تواند در آن روز مسافرت نماید.

1717- اگر نذر کند روزه بگیرد و روز آن را معین نکند، نمی‌تواند آن را در سفر بجا آورد. ولی چنانچه نذر کند که روز معینی را در سفر روزه بگیرد، بایدآن را در سفر به‌جا آورد؛ و نیز اگر نذر کند روز معینی را چه مسافر باشد یا نباشد، روزه بگیرد، باید آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگیرد.

1718- مسافر می‌تواند برای خواستن حاجت، سه روز در مدینه طیبه روزه مستحبی بگیرد.

1719 -کسی که نمی‌داند روزه مسافر باطل است، اگر در سفر روزه بگیرد و در بین روز مساله را بفهمد، روزه‌اش باطل می‌شود، و اگر تا مغرب نفهمد، روزه‌اش صحیح است.

1720 - اگر فراموش کند که مسافر است، یا فراموش کند که روزه مسافر باطل می‌باشد و در سفر روزه بگیرد، روزه او باطل است.

1721- اگر روزه‌دار بعدازظهر مسافرت نماید، باید روزه خود را تمام کند، و اگر پیش از ظهر مسافرت کند، وقتی به حد ترخص برسد، یعنی به جایی برسد که دیوار شهر را نبیند و صدای اذان آن را نشنود، باید روزه خود را باطل کند، و اگر پیش از آن روزه را باطل کند، بنابر احتیاط کفاره نیز بر او واجب است.

1722- اگر مسافر پیش از ظهر به وطنش برسد، یا به جایی برسد که می‌خواهد 10 روز در آن جا بماند، چنانچه کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده، باید آن روز را روزه بگیرد، و اگر انجام داده روزه آن روز بر او واجب نیست.

1723- اگر مسافر بعدازظهر به وطنش برسد، یا به جایی برسد که می‌خواهد 10 روز در آن جا بماند، نباید آن روز را روزه بگیرد.

1724- مسافر و کسی که از روزه گرفتن عذر دارد، مکروه است در روز ماه رمضان جماع نماید و در خوردن و آشامیدن کاملا خود را سیر کند.

احکام روزه مسافر از نظر آیت‌الله سیدعلی حسینی‌سیستانی

مسأله 1683 ـ مسافری که باید نمازهای چهار رکعتی را در سفر دو رکعت بخواند، نباید روزه بگیرد؛ و مسافری که نمازش را تمام می‌خواند مثل کسی که شغلش مسافرت، یا سفر او سفر معصیت است، باید در سفر روزه بگیرد.

مسأله 1684 ـ مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، ولی برای فرار از روزه مسافرت مکروه است؛ و همچنین است مطلق سفر در ماه رمضان مگر اینکه برای حج یا عمره یا به جهت ضرورتی باشد.

مسأله 1685 ـ اگر غیر روزه رمضان روزه معین دیگری بر انسان واجب باشد، چنانچه به اجاره یا مانند آن واجب شده باشد، یا روز سوم از روزهای اعتکاف باشد، نمی‌تواند در آن روز مسافرت کند، و اگر در سفر باشد چنانچه ممکن است باید قصد کند که 10 روز در جایی بماند و آن روز را روزه بگیرد؛ ولی اگر روزه آن روز به نذر واجب شده باشد ظاهر آن است که سفر در آن روز جایز است و قصد اقامت واجب نیست، هرچند بهتر آن است که تا ناچار نشود مسافرت نکند و اگر در سفر است قصد اقامت نماید. ولی اگر به قسم یا عهد واجب شده باشد ـ بنا بر احتیاط واجب ـ مسافرت نرود و اگر در سفر بود قصد اقامت کند.

مسأله 1686 ـ اگر نذر کند روزه مستحبی بگیرد و روز آن را معین نکند، نمی‌تواند آن را در سفر بجا آورد، ولی چنانچه نذر کند که روز معینی را در سفر روزه بگیرد، باید آن را در سفر بجا آورد؛ و نیز اگر نذر کند روز معینی را چه مسافر باشد یا نباشد، روزه بگیرد، باید آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگیرد.

مسأله 1687 ـ مسافر می‌تواند برای خواستن حاجت سه روز در مدینه طیبه روزه مستحبی بگیرد، و احوط این است که آن سه روز روزهای چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه باشد.

مسأله 1688 ـ کسی که نمی‌داند روزه مسافر باطل است، اگر در سفر روزه بگیرد و در بین روز مسأله را بفهمد، روزه‌اش باطل می‌شود و اگر تا مغرب نفهمد، روزه‌اش صحیح است.

مسأله 1689 ـ اگر فراموش کند که مسافر است، یا فراموش کند که روزه مسافر باطل می‌باشد و در سفر روزه بگیرد، روزه او ـ بنا بر احتیاط ـ باطل است.

مسأله 1690 ـ اگر روزه‌دار بعد از ظهر مسافرت نماید، باید ـ بنا بر احتیاط ـ روزه خود را تمام کند، و در این صورت قضای آن لازم نیست، و اگر پیش از ظهر مسافرت کند، ـ بنا بر احتیاط واجب ـ نمی‌تواند آن روز را روزه بگیرد، خصوصا اگر از شب نیت سفر داشته باشد. ولی در هر صورت نباید پیش از رسیدن به حد ترخص چیزی را که روزه را باطل می‌کند انجام دهد، وگرنه کفاره بر او واجب می‌شود.

مسأله 1691 ـ اگر مسافر در ماه رمضان چه آنکه قبل از فجر در سفر بوده و چه آنکه روزه بوده و سفر نماید، چنانچه پیش از ظهر به وطنش برسد، یا به‌جایی برسد که می‌خواهد 10 روز در آنجا بماند، چنانچه کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده ـ بنا بر احتیاط ـ باید آن روز روزه را بگیرد و در این صورت قضا ندارد؛ و اگر انجام داده، روزه آن روز بر او واجب نیست و باید آن را قضا کند.

مسأله 1692 ـ اگر مسافر بعدازظهر به وطنش برسد، یا به‌جایی برسد که می‌خواهد 10 روز در آنجا بماند ـ بنا بر احتیاط ـ روزه‌اش باطل است، و باید آن را قضا کند.

مسأله 1693 ـ مسافر و کسی که از روزه گرفتن عذر دارد، مکروه است در روز ماه رمضان جماع نماید، و در خوردن و آشامیدن کاملا خود را سیر کند.

روزه مسافر از نظر آیت‌الله مکارم شیرازی

مسأله 439 ـ مسافری که باید نمازهای چهار رکعتی را در سفر، دو رکعت بخواند، نمی‌تواند در آن سفر روزه بگیرد؛ ولی باید قضای آن را بجا آورد، و مسافری که نمازش را تمام می‌خواند؛ مثل کسی که شغل او سفر است، باید در سفر روزه بگیرد.

مسأله 440 ـ اگر روزه دار بعد از ظهر مسافرت کند، باید روزه خود را تمام کند و صحیح است.

مسأله 441 ـ اگر روزه‌دار پیش از ظهر مسافرت کند، وقتی به «حد ترخص» برسد؛ یعنی به جایی برسد که صدای اذان شهر را نشنود و اهل آنجا او را نبینند، باید روزه خود را رها کند و اگر پیش از آن روزه را باطل کند، علاوه بر قضا، بنابراحتیاط واجب، کفاره هم دارد.

مسأله 442 ـ مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، ولی اگر برای فرار از روزه باشد مکروه است.

مسأله 443 ـ اگر مسافر، پیش از ظهر به وطنش برسد، یا به جایی برسد که می خواهد 10 روز در آنجا بماند، چنانچه تا آن وقت، کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده است، باید آن روز را روزه بگیرد و اگر انجام داده، باید بعدا قضای آن را بجا آورد.

مسأله 444 ـ اگر مسافر بعدازظهر به وطنش یا به جایی که می‌خواهد 10 روز در آن جا بماند برسد، نباید آن روز را روزه بگیرد، و بعدا قضای آن را بجا می‌آورد.